Jak zwykle poleżałam jeszcze pięć minut, nim stwierdziłam, że pora wstać. A potem jeszcze pięć. I drugie, pięć, bo przecież po drugim... Niech będzie, trzecie. Ale tak byłoby nieparzyście, więc jeszcze pięć, tylko pięć i wstanę... Otworzyłam oczy po raz kolejny, zamrugałam, a na zegarku z 7 zrobiła mi się 8:30! Zajęczałam nad własnym lenistwem i wygramoliłam się pospiesznie spod kołdry, oczywiście zapominając o pościeleniu łóżka. Przetarłam oczy, ziewnęłam, podeszłam do lustra i przyjrzałam się swojej porannej twarzy. Westchnęłam i poszłam pod prysznic. Oczywiście po kąpieli musiałam się cała wysuszyć, w tym włosy, co zajęło trochę czasu, ubrać porządnie i dopiero byłam gotowa... żeby zejść na śniadanie. Oo, Hania bez śniadania ani rusz! Złapałam plecak ze wszystkim, co potrzebne (tak tak, wyjątkowo spakowałam się dzień wcześniej), w tym z pokeballem i przeszłam do kuchni, po drodze wygładzając jeszcze czarne bryczesy i poprawiając kołnierzyk białej bluzki, którą miałam zamiar zmienić tak szybko, jak to tylko możliwe.
-Mamoo? - zawołałam z nadzieją, że moja kochana rodzicielka krząta się już w kuchni i przygotowuje mi śniadanie.

-Dzięki mamuś. - powiedziałam, podchodząc do niej i przytulając ją krótko. Potem zaraz usiadłam przy stole i zabrałam się za zapiekankę. Z mikrofalówki czy nie, była ciepła, smaczna i pełna mięsa oraz sera - Haniowych przysmaków. Wsunęłam ją w dosłownie kilka minut a potem popiłam sokiem malinowym i już byłam gotowa by wychodzić. Założyłam wygodne buty i wyszłam na dwór, przed blok.

Gdy tylko wyszłam na dwór, wyjęłam pokeball z plecaka i wypuściłam moją Ponytę, jak co rano z resztą, odkąd ją dostałam. Pogłaskałam ją na powitanie po pyszczku i ucałowałam jej miękkie chrapy, a ona zarżała wesoło w odpowiedzi.
-Jak tam Iskierko, wyspałaś się? - zapytałam, pieszcząc ją tym razem za uchem, tam gdzie lubiła najbardziej.

-Moja kochana. - powiedziałam, przytulając ją i nie przejmując się mnóstwem ludzi i pokemonów na ulicach. Taka już była specyfika Warszawy, a ja mieszkałam tu od urodzenia i byłam do tego bardzo przyzwyczajona. Tymczasem wpadł mi do głowy pewien pomysł. Wyjęłam moj nowiutki pokedex i zeskanowałam nim Iskierkę, ciekawa, co takiego mi powie o moim kochanym pokemonie.
Tymczasem podszedł Patryk więc i ja się przywitałam:
-Hania. - przedstawiłam się, podając mu rękę. -Mieszkam w tym bloku - dodałam, wskazując budynek głową

-W porządku! - odpowiedziałam z zapałem. -Ale moż lepiej tam, niż tu na ulicy. - dodałam, wskazując ręką pobliski skwerek. Przeszliśmy tam, na trawnik otoczony drzewami.
-Dobrze, dalej Iskra! - powiedziałam, a Ponyta ustawiła się przede mną i grzebnęła nogą w  ziemi gotowa do walki.

-Iskra unik! Wykorzystaj swoją szybkość i zmyl go, a potem zaatakuj tackle'm! - zawołałam w odpowiedzi na jego ataki.
-Wyskocz w górę i zaatakuj tacklem wzmocnionym przez impet spadania! - poinstruowałam moją ponytę.

-Brawo Iskra! Nie daj się zaskoczyć, powtórz wyskok i atakuj kopytami!- zawołałam, zadowolona z pokemona i coraz bardziej podelscytowana walką.